Wanneer Emily haar dokter ontmoet, krijgt ze verschrikkelijk nieuws over haar gezondheid. Nu haar leven op het punt staat te veranderen, weet Emily dat ze het haar man Tyler moet vertellen. Maar zijn reactie is allesbehalve gepast.
Het eerste wat ik opmerkte, was de stem van de dokter aan de andere kant van de lijn. Hij vertelde me met een vaste, klinische toon nieuws dat mijn leven voorgoed zou veranderen.
“Ik wil dat je komt, Emily,” zei dokter Duncan grimmig.
Wat ertoe leidde dat ik hem vandaag bezocht.
“Emily, mag ik eerlijk tegen je zijn? “vroeg Dr. Duncan.
Een vrouw zit in de kamer van een dokter | Bron: Midjourney
“Natuurlijk,” antwoordde ik, hoewel mijn handen oncontroleerbaar trilden.
Ik was superzenuwachtig. Nadat ik me wekenlang niet lekker had gevoeld, wist ik dat er iets mis was. En dat was het beslissende moment. Dokter Duncan zou mij de resultaten vertellen van alle tests die we hadden gedaan.
“Vertel het me eerlijk, dokter,” zei ik. “Ik wil het liever nu weten dan te blijven doen alsof alles in orde is. »
Een dokter zit aan zijn bureau | Bron: Midjourney
“Emily, je hebt de ziekte van Charcot-Marie-Tooth. Het is een zeldzame neurologische ziekte die de motoriek aantast. Na verloop van tijd kan het lopen moeilijker worden en heeft u mogelijk een hulpmiddel nodig. »
“Wat is dit?” “, vroeg ik. “Leg het mij eens verder uit. Help mij het te begrijpen. Alsjeblieft… “
Dokter Duncan glimlachte droevig.
Een vrouw zit in de wachtkamer van een dokter | Bron: Midjourney
“Tuurlijk, Emily,” zei hij. “Simpel gezegd is deze ziekte een groep erfelijke aandoeningen die zenuwschade veroorzaken. Deze schade betreft vooral de armen en benen. Daarom moet u weten dat het verlies aan mobiliteit groot is. »
Ik zat daar verdoofd en kon nauwelijks woorden verstaan. Ik was 29 jaar oud. Ik dacht dat ik alle tijd van de wereld had. Ik wilde kinderen, maar hoe kon ik dat nu overwegen? Wanneer was het mogelijk dat ik in een rolstoel terecht zou komen?
Een dokter zit aan zijn bureau | Bron: Midjourney
Ik wist niet hoe ik het moest accepteren. En toen drong het nog harder tot me door dat ik het aan mijn man Tyler moest vertellen.
Hoe zou hij reageren? Wat als hij het niet aankan?
Ik verliet de dokterskamer en besloot een wandeling in het park te maken. Ik wilde de frisse lucht op mijn gezicht voelen. Ik wilde door het gras lopen en tegen de bladeren schoppen. Ik wilde de simpele dingen doen die mij in de komende maanden of jaren misschien niet meer zouden lukken.
Een vrouw loopt in een park | Bron: Midjourney
Die nacht vond ik eindelijk de moed om het hem te vertellen. Ik wachtte tot na het avondeten, nadat ik zijn lievelingsgerecht had klaargemaakt, in de hoop dat hij dan in een ontspannen stemming zou zijn. Maar terwijl ik met hem in een openhartig gesprek zat, zat hij met de helft van zijn hart naar de voetbalwedstrijd op tv te kijken.
“Tyler, kun je dat even uitzetten? ” fluisterde ik, terwijl ik probeerde mijn stem beheerst te houden. “Ik moet echt met je praten over iets belangrijks, lieverd. »
Hij rolde met zijn ogen, maar pakte de afstandsbediening met één hand vast en hield in de andere hand zijn blikje bier vast.
Een vrouw zit aan een eettafel | Bron: Midjourney
“Oké, Em, wat is er zo erg?” ” vroeg hij.
Ik haalde diep adem.
“Ik ben vorige week naar de dokter geweest en we hebben wat tests gedaan. Ik voelde me niet goed, maar ik kon niet achterhalen wat er mis was. Vandaag ben ik weer bij dokter Duncan geweest en we hebben iets gevonden. »
” Wat ? ” vroeg hij. “Wat heb je gevonden?” Wat is er mis? »
Een man zit op een bank | Bron: Midjourney
“Het is een neurologische ziekte en hij zei dat het voor mij in de toekomst moeilijker zou kunnen worden om te lopen,” zei ik.
“Het komt erop neer dat ik misschien helemaal niet meer kan lopen. »
Het gezicht van mijn man verstijfde en even dacht ik bezorgdheid in zijn ogen te zien. Toen veranderde er iets, een flits van iets wat ik nog nooit eerder had gezien.
Walging.
“Maak je een grapje? “zei hij tegen zichzelf terwijl hij zijn blikje op de salontafel zette. “Is het een kwestie van aandacht, Emily?” »
Een close-up van een man | Bron: Midjourney
“Nee,” antwoordde ik eenvoudig.
We bleven beiden even stil.
“Dus… het is waar… je wordt een soort invalide waar ik voor moet zorgen?” Je in een rolstoel duwen? »
Zijn woorden sneden als een mes door mij heen. Ik kon mijn oren niet geloven.
“Tyler, ik weet niet of het zo erg zal zijn. We kunnen samen met de dokter afspreken en meer te weten komen. Ik zal zien hoe lang het duurt voordat ik symptomen moet verwachten. Ik weet zeker dat er behandelingen zijn die ik kan proberen…”
Een rolstoel in een huiskamer | Bron: Midjourney
Hij stak zijn hand op.
“Stop, Emily,” zei hij. “Ik heb me niet opgegeven om verpleegster te worden. Ik trouwde met iemand die leuk en energiek was. Een vrouw die in bars en pubs danste tot sluitingstijd. Ik ben niet getrouwd met iemand die de hele dag thuis zit. »
“Zou je me verlaten omdat ik ziek ben? ” vroeg ik, nauwelijks uit mijn woorden kunnende komen.
Mijn stem klonk vreemd, hol en onbekend.
Een vrouw danst in een bar | Bron: Midjourney
“Laat me niet lachen,” zei hij boos. “Je weet wat ik bedoel. Ik heb ook behoeften, Emily. Ik heb een echte partner nodig. Ik blijf niet alleen maar om voor jou te zorgen. »
