Ik vertelde mijn man dat ik ziek was en misschien zou stoppen met lopen. Hij verliet me onmiddellijk, niet wetende hoeveel spijt hij daar snel van zou krijgen.

Hij ging naar boven en ik heb hem de rest van de avond niet meer gezien. Ik ging naar de logeerkamer en huilde tot ik in slaap viel.

Eerlijk gezegd, was dit de man met wie ik getrouwd was? Tyler had mij nog nooit teleurgesteld, maar dit? Het was… onvergeeflijk.

De volgende ochtend pakte hij zijn tas en liet een briefje achter op het aanrecht in de keuken.

Ik heb tijd nodig om na te denken.

Dat was alles. Geen afscheid, geen excuses. Helemaal niets.

Dagenlang hoorde ik niets van hem. Het was alsof hij mij zonder nadenken uit zijn leven had verwijderd.

Ik probeerde mezelf af te leiden en met de situatie om te gaan, maar alles in huis herinnerde me aan het leven dat we volgens mij samen hadden opgebouwd. Ik begon wat spullen van Tyler op te ruimen.

“Waar is hij nu?” “vroeg mijn zus Audrey toen ze bij mij op bezoek was.

“Ik heb geen idee,” antwoordde ik terwijl ik de doos chocolaatjes opende die ze had meegebracht. “Ik heb zijn broer een sms gestuurd om te vragen of hij bij hem was, maar Kevin zei dat hij hem niet had gezien of van hem had gehoord. »

“Zeg me dat je niet probeert om de zaken met hem te laten werken, Emily,” zei Audrey. “Omdat ik het niet zal toestaan. »

“Dat is het niet,” zei ik. “Ik wil hem gewoon zien, zodat dit allemaal ophoudt. Ik wil dat hij weet hoeveel pijn hij mij heeft gedaan en hoe teleurgesteld hij mij heeft. Ik wil dat hij het uit mijn mond hoort. »

Audrey knikte.

“Luister, wat er ook gebeurt, ik ben er voor je. “Onze familie ook,” zei ze met een glimlach.

Later die dag, terwijl ik op bed zat en de rest van de chocolaatjes uit de doos opat, scrollde ik door mijn telefoon. Niets had mij kunnen voorbereiden op wat ik zag.

Daar zag ik, zichtbaar voor het publiek, een boodschap die mij misselijk maakte. Daar was Tyler, afgebeeld op een foto van een vriend, lachend op het strand met een blonde vrouw die over hem heen leunde, beiden met cocktails in haar handen.

Hij zag er gelukkig uit. Zorgeloos. Het was alsof ik voor hem al een verre herinnering was geworden.

Die nacht lag ik in bed naar het plafond te staren.

De woede, het verdriet, de realiteit van mijn ziekte… het was allemaal zo overweldigend. Maar ergens diep van binnen veranderde er iets.

Ik was klaar met huilen. Ik had er genoeg van om me slecht te voelen. Ik was er klaar mee om mezelf als slachtoffer te zien in mijn eigen leven. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar wat het ook was, ik zou er op mijn eigen voorwaarden mee omgaan.

Toen gebeurde het onverwachte.

Een week nadat Tyler was vertrokken, belde mijn dokter mij op. Hij zag er bezorgd uit en verontschuldigde zich.

“Emily, het spijt me zo. We hebben een vreselijke fout gemaakt! “, zei dokter Duncan.

” Wat ? Wat bedoel je? “Ik vroeg.

“Het blijkt dat uw testresultaten zijn verwisseld met die van een andere patiënt. U bent in goede gezondheid. We hoeven ons alleen maar te concentreren op uw calciumgehalte. »

” Wat ? “, herhaalde ik.

“Gaat het goed met je?” Je bent in goede conditie! En luister, ik begrijp hoe traumatisch de afgelopen twee weken zijn geweest. Daarom bied ik je gratis therapiesessies aan totdat je je goed voelt. Ik kan me jouw geestelijke toestand niet voorstellen. Als u dat wilt, doe ik de aanbevelingen en regel ik de rest.

Ik kon mijn oren niet geloven.

Ik voelde een gevoel van opluchting, maar die werd al snel vervangen door iets anders.

Een kokende, gloeiendhete woede.

Tyler heeft mij voor niets verlaten. Al die pijn, al dat verdriet… het was allemaal niet nodig geweest. En wat zei dat over hem?

Ik hing op en had meteen een afspraak gemaakt met Dr. Duncan om mijn calciumproblemen te bespreken. Ik voelde een vreemde mengeling van vrijheid en helderheid. Het ging mij niet alleen om mijn gezondheid.

Mijn man had mij laten zien wie hij werkelijk was, en er was geen weg terug. Ik stelde me voor dat hij op het strand zat, naar het water staarde en alles deed behalve aandacht aan mij schenken.

Ongeveer twee weken later gooide het leven opnieuw roet in het eten.

Mijn grootmoeder stierf en liet Audrey en mij alles na wat ze bezat. Voor ik het wist, stond er een flinke erfenis op mijn bankrekening.

Mijn grootmoeder was er altijd voor Audrey en mij en moedigde ons aan om ons leven te leiden zoals wij dat wilden. Dankzij dit geld kon ik eindelijk loskomen van het leven waaraan ik vasthield. Ik was niet alleen gezond. Ik was onafhankelijk. Ik had de middelen om een ​​leven op te bouwen dat helemaal van mij was.

Zonder Tyler.

Toen kwam Tyler, als een klok, terug kruipen.

Op een avond werd er op mijn deur geklopt. Ik opende het en zag een onverzorgde Tyler met een half verwelkt boeket bloemen in zijn handen. Hij forceerde een verlegen glimlach, een glimlach waarvan hij waarschijnlijk dacht dat die mijn hart zou doen smelten.

In plaats daarvan rolde ik met mijn ogen.

“Eh,” begon hij. “Kunnen we praten?” »

“Wat zou je mij kunnen vertellen?” “, vroeg ik.

Hij schraapte zijn keel.

“Luister, ik raakte in paniek. Ik dacht… Ik dacht dat je voor altijd ziek zou blijven, en ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Maar ik hou van jou. »

“Je bedoelt dat je van mij houdt?” Of vind je het leuk dat je over de afkomst van mijn grootmoeder hebt gehoord? »

De kleur verdween uit zijn gezicht.

“Geld interesseert me niet, Emily. Ik heb je net gemist. »

“Ga terug naar de blonde op het strand,” zei ik.

Ik deed een stap achteruit en liet hem struikelen over zijn woorden terwijl hij probeerde het uit te leggen. Toen hij eindelijk stopte, rolde ik weer met mijn ogen.

“Weet je nog wat je me vertelde de avond dat je wegging? Dat je een dynamische vrouw nodig had? Ja…nee. Ik ben het niet. »

Ik deed de deur verder open en gebaarde hem dat hij moest vertrekken.

“Ik stuur je de scheidingspapieren. Ik stuur ze naar jouw kantoor. »

De daaropvolgende maanden wijdde ik mij aan de projecten waar ik altijd al van had gedroomd. Ik reisde, begon te schilderen en maakte nieuwe vrienden. Het leven zou nu beter zijn, zonder Tyler.

Wat zou jij in mijn plaats gedaan hebben?

Als je dit verhaal leuk vond, dan is hier nog een verhaal voor je |

Mijn man stuurde me een taart om onze scheiding aan te kondigen – toen hij erachter kwam, kwam hij kruipend terug

Wordt vervolgd op de volgende pagina