Heb je ooit een verdrietig gezicht in het schuim van je koffie gezien of een glimlachende figuur op de tegels van je badkamer? Als dat zo is, bent u niet de enige: dit verschijnsel wordt pareidolie genoemd. Maar waarom herkent onze hersenen zo snel gezichten als er helemaal geen zijn? Is dit slechts een gril van ons, of onthult het iets diepers?
Wat is pareidolie?
pareidolie
Stel je voor dat je door een oud gebouw loopt en je blik wordt afgeleid door de patronen op de muren. Opeens zie je ‘ogen’ die je lijken te observeren. Het is niet je verbeelding die je parten speelt, maar pareidolie. Dit psychologische fenomeen treedt op wanneer onze hersenen willekeurige patronen, zoals vlekken of vormen, interpreteren als betekenisvolle beelden. Meestal zijn dit gezichten, en dat is geen toeval.
Voorouderlijke hersenprogrammering
pareidolie
Onze hersenen zijn goed in het herkennen van gezichten. Het is een vaardigheid waarmee onze voorouders snel vrienden, vijanden of roofdieren in hun omgeving konden herkennen. Zelfs de vaagste aanwijzingen zijn voldoende: twee stippen voor de ogen, een lijn voor de mond en onze geest vult de gaten in. Dit vermogen is zo essentieel dat het onze visuele waarneming bijna automatisch vormgeeft.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
