3 vreemde verhalen waarin de dood van een geliefde vreselijke geheimen onthulde

Toen de resultaten binnenkwamen, voelde het alsof mijn wereld instortte.

Matchpercentage: 99%.

Ik stond daar, verdoofd met de testresultaten in mijn handen. Patrick had gelogen en, erger nog, hij had een kind gekregen met een andere vrouw.

Ik kon dit kind niet opvoeden, deze herinnering aan Patricks verraad. De daaropvolgende dagen doorzocht ik Patricks spullen, vastbesloten om de moeder van de baby te vinden. Uiteindelijk vond ik een adres dat herhaaldelijk op zijn GPS was geregistreerd.

Ik arriveerde op het adres en was bang voor wat ik daar zou aantreffen. Maar toen de deur openging, stond Amanda daar. Haar blik was op haar hoede, alsof ze mij de hele tijd al had verwacht.

” JIJ ! “Ik schrok toen ze de deur opendeed.

Ze knikte en keek weg.

“Zijn moeder, Emma… zij is onlangs overleden, Nancy. Patrick was het enige dat dat kind nog had. »

“Emma?” ” herhaalde ik.

De naam galmde in mijn hoofd.

Nancy, dit is Emma. Zij is een vriendin van mijn middelbare school. Eindelijk, mijn eerste liefde.

“Patrick hield heel veel van mijn Emma. Maar we moesten verhuizen. Het brak zijn hart om te vertrekken. »

Mijn verleden kwam met pijnlijke details terug. Ik was toen zo verliefd op Patrick, dat ik het niet kon verdragen dat hij Emma boven mij verkoos. Wanhopig loog ik tegen hem en vertelde hem dat ik zwanger was. Ik zag hoe hij het uitmaakte met Emma.

En nu, jaren later, besef ik dat Patrick toch de weg naar haar terug heeft gevonden. Ze kregen samen een kind, het bewijs van een liefde die ik probeerde te vernietigen.

“Ik heb gelogen om hem te houden,” fluisterde ik tegen Amanda, die rustig naar mijn verhaal luisterde. “Ik kon het niet verdragen hem te verliezen. Maar ik deed het toch. »

Ze glimlachte verdrietig naar me.

“Misschien is dit kind een kans om het goed te maken. Ik ben oud, Nancy; Ik kan helpen, maar tegelijkertijd…. Ik weet dat ik hier niet lang meer zal zijn. Dit kind kan mij niet ook verliezen. »

Toen ik naar de baby in mijn armen keek, voelde ik iets veranderen. Ze was een deel van Patrick, een deel van Emma, ​​en op een bepaalde manier zorgde ze ervoor dat ik eindelijk de schade kon helen die ik had veroorzaakt.

“We noemden haar Catherine”, zei Amanda.

Zestien jaar later bekende ik de waarheid aan Catherine, de dochter die ik had opgevoed. Ik hield mijn adem in en wachtte tot ze mij zou haten en zich van mij zou afkeren.

Maar ze pakte mijn hand en glimlachte.

“Jij bent mijn moeder”, zei ze eenvoudig. “Daar kan niets aan veranderen.”

Op dat moment voelde ik vergeving. Niet alleen door mijn dochter, maar misschien ook door Patrick en Emma. Ik omhelsde haar en had eindelijk vrede met het verleden, waar ik zo hard aan had willen ontsnappen.

Een zoon verschijnt op de begrafenis van zijn vader in een glanzend pak en lachend, de priester onderbreekt de ceremonie

Wordt vervolgd op de volgende pagina